Kayıp mı? Yok mu?

Şimdi, tam burada yazımı yazarken, orada olduğumu hayal ediyorum; gözlerim doluyor...
Ama hayır! Asla dönemeyeceğim oraya, yuvama...
"Çok büyük bir adım atıyorum" diyerek çıktım o yola, tökezledim, çok yaralandım ama yılmadım. "Dostlarım var" dedim. Arkama bakmadan yürüdüm, sırtımı koruyan var diye düşündüm.
Ben aşka koşarken, arkamdakiler de basıp geçtiğim yerleri söküyormuş bir bir meğer; geri dönemeyeyim diye...
Farkına vardığımda, artık çok geçti ama onlardan kurtulabidim.
Uçuruma bir adım kala biri geldi sonra. Güveniverdim...
"Birlikte başaracağız. " dedi bana.
İşte o saniyeden sonra yuvama, gerçekten YUVAM diyebildim. Her şey güzel giderken, uğruna her şeyi yıktığım insan ne yaptı peki?
...Sonrası pek net değil zaten. Elimdeki usturayla fotoğrafına baktığımı hatırlayabiliyorum bir tek...
Şimdiyse buradayım. Asla bulamayacağımı bildiğim yuvamı ararken uğradığım YUVAMA BENZER yerde...